HEMEROTECA DE MÚSICA CLÁSICA. Viene hoy a Clasica2 un nuevo capítulo de la ópera Otello de Giuseppe Verdi según trascripción del Programa de mano del II Festival de Ópera 1959. Amigos de la Ópera Vigo, que venimos realizando en esta sección de la Hemeroteca de Música Clásica. Dice así el programa desde donde lo dejamos:
Manuel López-Benito
Verdi: Otello. Già nella notte densa
IR AL MINUTO (03:38)
OTELLO
Già nella notte densa
s'estingue ogni clamor.
Già il mio cor fremebondo
s'ammansa in quest'amplesso e si rinsensa.
Tuoni la guerra
e s'inabissi il mondo
[dolce] se dopo l'ira immensa
vien quest'immenso amor!
DESDEMONA
(dolce)
Mio superbo guerrier! Quanti tormenti,
quanti mesti sospiri e quanta speme
ci condusse ai soavi abbracciamenti!
Oh! com'è dolce il mormorare insieme:
|
OTELO
Ya en la noche densa
se extingue todo clamor.
Ya mi corazón estremecido
se amansa en este abrazo y se serena.
¡Que truene la guerra
y se abra el mundo
si después de la ira inmensa
viene este inmenso amor!
DESDÉMONA
(Con dulzura)
¡Mi soberbio guerrero!
¡Cuántos tormentos y esperanzas
nos han llevado a este suave abrazo!
¡Oh! ¡Qué dulce es murmurar juntos:
|
DESDEMONA
Quando narravi l'esule tua vita
e i fieri eventi e i lunghi tuoi dolor,
ed io t'udia coll'anima rapita
in quei spaventi e coll'estasi in cor.
OTELLO
Pingea dell'armi il fremito, la pugna
e il vol gagliardo alla breccia mortal,
l'assalto, orribil edera, coll'ugna
al baluardo e il sibilante stral.
DESDEMONA
Poi mi guidavi ai fulgidi deserti,
all'arse arene, al tuo materno suol;
narravi allor gli spasimi sofferti
(dolce)
e le catene e dello schiavo il duol.
OTELLO
Ingentilia di lagrime la storia
il tuo bel viso e il labbro di sospir;
scendean sulle mie tenebre la gloria,
il paradiso e gli astri a benedir.
DESDEMONA
Ed io vedea fra le tue tempie oscure
splender del genio l'eterea beltà.
OTELLO
E tu m'amavi per le mie sventure
ed io t'amavo per la tua pietà.
DESDEMONA
(dolce)
Ed io t'amavo per le tue sventure
e tu m'amavi per la mia pietà.
OTELLO
(dolce)
E tu m'amavi...
DESDEMONA
(dolce)
E tu m'amavi...
OTELLO
Ed io t'amavo...
OTELLO, DESDEMONA
... per la tua/mia pietà.
OTELLO
(sempre dolce)
Venga la morte!
E mi colga nell'estasi
di quest'amplesso il momento supremo!
Tale è il gaudio dell'anima che temo,
temo che più non mi sarà concesso
quest'attimo divino
nell'ignoto avvenir del mio destino.
DESDEMONA
Disperda il ciel gli affanni
e amor non muti
col mutar degli anni.
OTELLO
A questa tua preghiera
"Amen" risponda la celeste schiera.
DESDEMONA
"Amen" risponda.
OTELLO
(appoggiandosi ad un rialzo degli spaldi)
Ah! la gioia m'inonda si fieramente...
che ansante mi giacio...
Un bacio...
DESDEMONA
Otello!
OTELLO
Un bacio... ancora un bacio,
(alzandosi e mirando il cielo)
Già la pleiade ardente al mar discende.
DESDEMONA
Tarda è la notte.
OTELLO
Vien... Venere splende.
DESDEMONA
Otello!
(s'avviano abbracciati verso il castello)
|
DESDÉMONA
Cuando me contabas tu vida de exilio,
y tus largos dolores...
yo te escuchaba arrebatada
y con el corazón extasiado.
OTELO
Yo te pintaba el fragor de la pelea
y el gallardo arrojo en el asalto,
agarrado como una horrible hiedra,
a las murallas, entre sibilantes dardos.
DESDÉMONA
Me guiabas hacia las ardientes arenas,
a tu tierra materna;
y narrabas los sufrimientos padecidos
(Con dulzura)
y las cadenas y el dolor del esclavo.
OTELO
Bañaban mi narración tus suspiros
y las lágrimas de tu bello rostro;
descendían sobre mis tinieblas
la gloria y el paraíso para bendecirme.
DESDÉMONA
Y yo veía entre tus sienes oscuras
resplandecer la belleza del genio.
OTELO
Y tú me amabas por mis desventuras
y yo te amaba por tu piedad.
DESDÉMONA
(con dulzura)
Y yo te amaba por tus desventuras
y tu me amabas por mi piedad.
OTELO
(con dulzura)
Y tu me amabas....
DESDÉMONA
(con dulzura)
Y tu me amabas...
OTELO
Y yo te amaba...
OTELO, DESDÉMONA
por tu/mi piedad.
OTELO
(continúa con dulzura)
¡Que venga la muerte!
¡Que me alcance el momento supremo
en el éxtasis de este abrazo!
Tal es el júbilo de mi alma, que temo,
no me vuelva a ser concedido
este instante divino
en mi desconocido destino.
DESDÉMONA
Disperse el cielo las angustias
y que el amor no cambie
con el paso de los años.
OTELO
A esta plegaria tuya
que la celeste tropa responda "Amén".
DESDÉMONA
Responda "Amén"
OTELO
(apoyándose en la muralla)
¡La alegría me inunda tan hondamente..
que jadeante me tiendo....
¡Un beso!...
DESDÉMONA
¡Otelo!
OTELO
¡Un beso!.... ¡un beso más!...
(Levantándose y mirando al cielo)
Ya las Pléyades en el mar descienden.
DESDÉMONA
Avanzada está la noche.
OTELO
Ven... Venus resplandece.
DESDÉMONA
¡Otelo!
(Lentamente, se dirigen al castillo.)
|